حتماَ بخوانید....(لوس شدن کودکان و...)-شماره اول

سلام

این مطلبو دیروز تو اینترنت خوندم که حاوی  مطالب خیلی خوبیه .حتما بخونیدش

*لوس شدن کودکان:

بچه هاي لوس محصول چه نوع ديدگاهي هستند؟

هيچ يك از ما دوست نداريم بچه اي لوس داشته باشيم؛ بچه اي كه بدخلق، خود محور، پرتوقع و بي ملاحظه باشد. حالا ببينيم چه چيزهايي بچه ها را لوس مي كند و چه چيزهايي لوس نمي كند.
وقتي من بچه هايم را بزرگ مي كردم، ديگران به من مي گفتند اگر نگذارم بچه ام گريه كند يا زياد بغلش كنم، لوسش كرده ام. خوشبختانه من به اين حرفهاي بي معني اعتقاد نداشتم.

بچه با محبت ديدن لوس نمي شود. بچه ها به مهر و محبت، به اندازه آب و غذا نيازمندند. مسأله، در تعريف ما از عشق و محبت است.
اگر ما هر چيز مادي كه بچه ها مي خواهند در اختيارشان قرار بدهيم، به آنها عشق نورزيده ايم. والدين اغلب فكر مي كنند وقتي بچه هايشان را با اسباب بازيها و فعاليتهايي كه آنها طلب مي كنند اشباع سازند، به آنها عشق ورزيده اند، اما نتيجه واقعي چنين برخوردي با بچه ها چيست؟


سه پيامد منفي لوس كردن بچه ها از طريق ماديات
1- پرورش رفتارهاي اعتيادآور:
كودكان به اشباع شدن با چيزها و كارهايي كه منشأ بيروني دارند (و نه اشباع از درون با مهرورزي و خلاقيت) معتاد مي شوند. بسياري از ما افراد بزرگسالي را مي شناسيم كه به ولخرجي و ساير فعاليتها براي پر كردن خلأ دروني شان معتادند. آنها وقتي مضطرب هستند، به جاي اين كه با منشأ استرس برخورد كنند، سعي مي كنند بر احساسشان با رفتارهاي اعتيادآوري چون پول خرج كردن، تماشاي تلويزيون، غذا خوردن و مانند آن سرپوش بگذارند.
وقتي اسباب بازيهاي زياد، برنامه هاي زياد، غذاهاي خيلي خوب براي بچه هاي خود فراهم مي كنيم، يا اجازه مي دهيم زياد تلويزيون تماشا كنند، به آنها عشق نورزيده ايم، بلكه تنها به آنها ياد مي دهيم كه معتاد شوند.

2- بي اعتنايي به نيازهاي ديگران
اغلب والدين در حالي كه چيزها و موقعيتهاي زيادي را براي بچه هايشان فراهم مي كنند، نيازهاي خودشان را انكار مي كنند. اين كه شما تسليم همه توقعات بچه بشويد، به خصوص اگر از خواسته هاي خودتان صرف نظر كنيد، به معناي عشق ورزي به بچه ها نيست. وقتي شما دايم تسليم بچه مي شويد و نيازهاي خودتان را انكار مي كنيد يا نديده مي گيريد، بچه ها ياد مي گيرند كه ناديده گرفتن نيازهاي ديگران و آدمي لوس و پرتوقع بودن، مجاز است. احتمالاً اگر شما با رعايت حال و ملاحظه خودتان از بچه ها توقع نداشته باشيد كه ملاحظه شما را بكنند، بچه ها هم ياد نمي گيرند كه ملاحظه شما را بكنند. آنها ياد مي گيرند كه با شما طوري برخورد كنند كه شما با خود رفتار مي كنيد.
بنابراين، ناديده گرفتن خودتان، محبت به فرزندانتان نيست. وقتي به خود احترام نمي گذاريد، به فرزندانتان مي آموزيد كه افرادي بي اعتنا به ديگران باشند و حرمت نگهدار نباشند.

3- كسب اعتماد به نفس از طريق تأييد اطرافيان
يكي از مهمترين مشكلات جامعه اين است كه كودكان مي آموزند كه اعتماد به نفس خود را از طريق تأييد ديگران در مورد ظاهرشان، تعداد اسباب بازيها و قيمت لباسهايشان به دست آورند. فقط در صورتي كه والدين به جاي ارزش گذاشتن بر ظاهر و اموال بچه ها به آنها نشان دهند كه به كيفيتهاي دروني آنان- از قبيل همدلي، خلاقيت، دلسوزي، شادي، شور و شوق زندگي- اهميت مي دهند، بچه ها ياد خواهند گرفت كه اعتماد به نفس و احساس خود ارزشمندي خويش را به تأييد ديگران وابسته نبينند. اعتماد به نفس حقيقي، از باطن انسان نشأت مي گيرد، از آن جا سرچشمه مي گيرد كه واقف باشيم به اين كه ارزش ما به خاطر آن چيزي است كه هستيم نه به خاطر ظاهرمان يا كاري كه مي كنيم. متأسفانه، جامعه مادي گرا، اعتماد به نفس و محبوبيت انسان را به نگاه تأييدآميز ديگران درباره ماشين، خانه و لباس افراد گره مي زند.
بدين ترتيب، وقتي فرزندمان را با اشياي مادي لوس مي كنيم به خاطر داشته باشيم كه خودمان باعث مي شويم بچه ها ارزش وجودي خود را به تأييد ديگران وابسته و مرتبط ببينند؛ در حالي كه مي توان به بچه ها عشق ورزيد بدون آنكه لوس شوند.
عشق يعني پذيرش بچه ها به خاطر آن چيزي كه واقعاً هستند. عشق يعني درك، دلسوزي و همدلي.
بزرگترين هديه اي كه مي توانيد به فرزندانتان بدهيد، اين است كه به خاطر وجود و باطن آنها برايشان ارزش قائل باشيد. اين عشق واقعي است و هيچ شئ مادي نمي تواند جايگزين آن شود.

و...

این بچه چقدر لوس شده



در هفته های اول تولد كودك این سؤال پیوسته مطرح می شود، موقعی كه بچه در فاصله بین وعده های غذایی به جای این كه آرام بخوابد سروصدا راه می اندازد، موضوع لوس شدن او مطرح می شود شما او را بغل می كنید و راه می برید و گریه او موقتا هم كه شده قطع می شود به محض اینكه او را سر جایش می گذارید گریه اش شروع می شود. اما بهتر این است كه در دو سه ماه اول و یا حتی شش ماه اول در مورد لوس شدن او نگران نباشید چون احتمالش زیاد است كه بچه به این كوچكی موقعی كه گریه می كند واقعا دردی دارد اگر هنگامی كه بلندش می كنید آرام می شود احتمالا به خاطر این است كه حركت و فشار گرمی كه آغوش شما به شكم او می آورد باعث می شود كه موقتا هم كه شده درد یا انقباض شكم خود را فراموش كند.

چیزی كه بچه ها در طول این دوره یاد می گیرند این است كه آیا به دنیا اعتماد بكنند یا نه. اگر نیازهای آنها را فورا و عاشقانه برآورده كنیم احساس خواهند كرد كه دنیا جای خوبی است كه در آن معمولا اتفاقات خوبی رخ می دهد و تجربه های بد از بین می رود. یك روانشناس مشهور معتقد است كه این احساس اعتماد به جهان، هسته مركزی شخصیت كودك را می سازد. بنابراین پاسخ به این سؤال كه آیا یك بچه كوچك لوس می شود؟ تا زمانی كه بچه به سنی نرسد كه سؤال كند چرا نیازهای او برآورده نمی شود (احتمالا در ۹ ماهگی) منفی است. به جای این سؤال بهتر است بپرسیم: چگونه می توان احساس اعتماد به دنیا را در كودكان به وجود آورد؟

در حدود شش ماهگی می توانید كمی به لوس شدن فرزندتان مشكوك بشوید. هنگامی كه كودك شش ماهه می شود، دل درد سه ماهه (كولیك) و سایر ناراحتی های جسمی را پشت سر می گذارد طبیعتا عده ای از بچه هایی كه در طول مدت دل درد دائما بغل می شدند و آنها را راه می بردند حالا به توجه دایمی عادت كرده اند. آنها می خواهند كه دائما یك نفر آنها را بغل كند و راه ببرد مادری را در نظر بگیرید كه حتی برای یك دقیقه هم طاقت نمی آورد كه صدای گریه كودكش را بشنود و در تمام مدتی كه او بیدار است، بغلش می كند و او را راه می برد در شش ماهگی به محض این كه مادر، بچه را سر جایش می گذارد، كودك دست هایش را به طرف او دراز می كند و زار می زند. حالا انجام كارهای خانه تقریبا غیرممكن شده است مادر نمی تواند از این كه كودكش دایم می خواهد در بغل باشد، احساس نفرت نكند ولی در عین حال طاقت گریه های او را هم ندارد. این وضعیت با وضعیت مادری كه داوطلبانه كودكش را در آغوش می گیرد حتی اگر نق هم نزند او را از جا بلند می كند و همه جا با خود می برد فرق دارد. به نظر می آید نگرانی زیاد والدین به كودك منتقل می شود و او را ناآرام می كند و بیقراری كودك به بیزاری مادر منجر می شود و همه اینها جنگی بیهوده بین كودك و والدین را رقم می زند.

اما این سؤال پیش می آید كه چرا پدر و مادر درگیر قضیه لوس كردن بچه شده اند؟ این قضیه معمولا در مورد بچه اول اتفاق می افتاد. برای اغلب مردم، بچه اول حیرت انگیزترین اسباب بازی دنیاست. ولی شادمانی تنها عامل توجه به كودك نیست پدر و مادر تمایل دارند آرزوها و ترس هایی را كه درباره خودشان داشته اند به كودك اول تحمیل كنند. نگرانی و احساس ناآشنای مسئولیت كامل برای سلامتی و شادمانی موجودی بی دست و پا هم مزید بر علت است. گریه بچه برای شما حكم این را دارد كه او با قدرت فریاد می زند یك كاری بكن. ولی شما معمولا نمی دانید بهترین كاری كه می شود برای كودك كرد چیست. در مورد بچه دوم اعتماد به نفس شما خیلی بیشتر می شود و می دانید كه به صلاح بچه است كه گاهی به تقاضایش اعتنا نكنید و دیگر به خودتان تهمت سنگدل بودن نمی زنید و احساس گناه نمی كنید چون می دانید كه كار درستی را انجام دهید.

01 - 02 - 03 - 04 - 05 - 06 - 07
بعضی از پدر و مادرها راحت تر از بقیه بچه هایشان را لوس می كنند و این نوع پدر و مادرها دلشان می خواهد راحتی و حقوق خود را فدای بچه كنند و هرچه را كه می خواهد به او بدهند. بچه ها نمی دانند چه چیزهایی برایشان خوب است و طبیعتشان طوری است كه باید از پدر و مادر راهنمایی بخواهند. این كار باعث آرامش آنها می شود وقتی كه پدر و مادر تردید داشته باشند بچه ها ناراحت و بی قرار می شوند اگر به محض این كه بچه گریه می كند پدر یا مادر با نگرانی او را از جا بلند و بغل كنند بچه ها هم خود به خود احساس می كنند كه وضع خطرناك است و هرچه پدر و مادر دستورات كودك را بیشتر اجرا كنند بچه ها متوقع تر می شوند و آن وقت والدین احساس می كنند كه برده بچه ها شده اند. مشكل اینجاست كه وقتی پدر و مادر عصبانی می شوند احساس گناه می كنند و به بچه باج می دهند.

اما چگونه می توان لوسی كودك را درمان كرد؟ هر چه زودتر متوجه مسئله بشوید معالجه آن ساده تر است. این كار قدرت اراده فراوان و كمی سنگدلی می خواهد تا بتوانید به كودكتان «نه» بگویید و برایش محدودیت هایی را قائل شوید. برای این كه روحیه خودتان را از دست ندهید باید یادتان بماندكه تقاضاهای غیرمنطقی و وابستگی بیش از حد كودك به پدر و مادر، در درازمدت به خود بچه ها بیشتر از پدر و مادرشان لطمه می زند و سازگاری آنها با خود و جهان پیرامونشان را مشكل می سازد بنابراین به خاطر مصلحت خودتان باید رفتار آنها را اصلاح كنید.

برای خودتان برنامه ریزی كنید و اگر لازم باشد حتی آن را روی كاغذ هم بیاورید. این برنامه باید طوری باشد كه در هنگام بیداری كودك غالبا درگیر كار خانه یا كار دیگری باشید. این برنامه را با جدیت كامل اجرا كنید طوری كه هم خودتان و هم فرزندتان تحت تأثیر قرار بگیرد. هنگامی كه كودك نق می زند و دست هایش را به طرف شما دراز می كند با لحنی دوستانه ولی كاملا جدی بگوئید كه باید چند تا كار مهم را انجام بدهید هر چند او معنی حرف های شما را نمی فهمد ولی لحن جدیتان را خوب تشخیص می دهد خودتان را كاملا با كارتان سرگرم كنید. اولین ساعات اولین روز از همه سخت تر هستند.

اگر مادر دور از نگاه كودك بایستد و خیلی كم حرف بزند، كودك زودتر متوجه تغییر می شود و آن را می پذیرد و همین باعث می شود كه جذب موضوع و كار دیگری شود بعضی از بچه ها هم اگر مادرشان را ببینند و صدایش را بشنوند حتی اگر او بلندشان نكند و در آغوش نگیرد زودتر به وضعیت جدید عادت می كنند. هنگامی كه كارهایتان را انجام دادید و برایش اسباب بازی آوردید و یا تصمیم گرفتید با او بازی كنید در كنارش روی كف اتاق بنشینید. بگذارید اگر دلش خواست در آغوش شما بنشیند ولی او را به عادت بغل شدن و این طرف و آن طرف رفتن برنگردانید. اگر هنگامی كه كف اتاق در كنار او می نشینند دوباره شروع به نق زدن كرد به سراغ كارتان بروید و سرتان را به آن گرم كنید. شما دارید به كودكتان كمك می كنید كه تحمل كردن را یاد بگیرد. اگر این كار را از زمان نوزادی به او نیاموزید بعدها كه بزرگتر می شود مشكل بتواند آن را یاد بگیرد.